در مراكز ناباروري، آماده سازي مايع مني جهت جداسازي اسپرم هاي سالم (تحرك پيشرونده بيشتر و مورفولوژي طبيعي) صورت مي گيرد، كه يكي از مهمترين مراحل در تكنيك هاي لقاح آزمايشگاهي مي باشد و ميزان موفقيت به طور عمده وابسته به روش هاي آماده سازي و جداسازي اسپرم و انتخاب نوع اسپرمي است كه در طي اين تكنيك ها استفاده مي شود. قبل از استفاده از تكنيك هاي كمك توليد مثلي، نمونه مايع مني شخص نابارور بايد توسط محيط هاي خاصي شستشو داده شود و از طريق روش هاي جداسازي، اسپرم هاي طبيعي از غيرطبيعي و ساير سلول ها جدا گردند. بيشتر تكنيك هاي مورد استفاده؛ تكنيك هاي مبتني بر سانتريفيوژ هستند كه موجب آسيب به اسپرم و شكست فرايند لقاح برون تني مي شوند و بايد به دنبال بهبود روش هاي جداسازي بود. به طور كلي آن چه مشخص است روش هاي موجود چند مرحله اي، وقت گير و هزينه بر هستند و نياز به يك سيستم يكپارچه براي جداسازي وجود دارد.رفتار منحصر به فرد سيالات در مقياس كوچك حوزه جديدي از پژوهش هاي علمي ميان رشته اي را به مرحله آزمايشگاهي رسانده است. امروزه داشتن سيستمي با قابليت حمل، استفاده اندك از معرف ها، انجام بهتر واكنش ها و كاهش زمان آن ها باعث توجه محققين به طراحي سيستم هاي بر پايه ميكروفلوييديك شده است. اختراع ادعايي طراحي تراشه ميكروفلوئيديك براي جداسازي اسپرم هاي متحرك به صورت يك سيستم بسته و بدون نياز به پمپ تزريق مي باشد. جداسازي در كانال هاي ميكروفلوئيديك صورت گرفته و احتمال موفقيت تكنيك هاي كمك توليد مثلي را به ميزان قابل توجهي افزايش مي دهد. در تراشه هاي ميكروفلوييديك به دليل مقياس ميكرو، مواد و محيط هاي گران قيمت كمتر مورد نياز است. براي بيماراني كه با مشكل آزواسپرمي شديد مواجه هستند مناسب تر بوده و هم چنين روش هاي ميكروفلوئيديك از نظر سادگي، كاربرپسندي و سازگاري با طبيعت از ديگر روش ها كارآمدتر مي باشند.